Każdy marzy o własnym domku z ogródkiem, jednakże nie każdy może spełnić swoje marzenia chociażby ze względów finansowych. Ogólnie domem nazywamy budynek, który jest przystosowany pod różnymi względami, między innymi pod względem konstrukcyjnym oraz pod względem użytkowym do zamieszkania. Domem ogólnie nie nazywa się tylko ten wolnostojący na kawałku działki, ale są to określenia także własnego mieszkania, które jest dla nas domem, jak również bloku czy innych budynków, które są przeznaczone do celów mieszkalnych. Bardzo dawno temu, za czasów paleolitu funkcje mieszkalne posiadały jaskinie. Teraz ludzie sobie nie wyobrażają życia w jaskini, jednakże dla ówczesnych ludzi to było schronienie i miejsce, do którego zawsze się wracało. W okresie mezolitu funkcję domów spełniały albo ziemianki albo szałasy. Pierwsze prawdziwe domy powstały za czasów epoki neolitu, gdzie powstały domy jednoizbowe. Natomiast już w epoce brązy i żelaza powstały domy trzyizbowe. Przykładem takiego domu jest na przykład nasz polski Biskupin. Takie domy były budowane z gałęzi, które następnie były oblepiane gliną, drewnem oraz kamieniem. Za czasów starożytnych w takich miejscach, jak Egipt czy Mezopotamia powstawały domy z cegieł. Cegły te były ręcznie lepione z gliny, a następnie suszono je na słońcu. Te domy były już wieloizbowe. Posiadały także wewnętrzny dziedziniec. Ponadto zaczęły wtedy powstawać także już budynki wielopiętrowe.
Na terenach europy powstawały domy rzymskie oraz domy greckie. Po upadku cesarstwa rzymskiego nastąpił kryzys budownictwa, a tradycje domu rzymskiego kontynuowano w architekturze islamskiej. W Europie, tam gdzie panowało chrześcijaństwo w średniowieczu formę domów stanowiły warowne zamki oraz drewniane chaty. Zamki i chaty były budowane na terenie grodów oraz podgrodzi albo w formie wsi gdzieś w lesie. W miastach w XIII oraz XIV wieku powstawały domy o drewnianej konstrukcji, które to następnie zastępowano budynkami o ścianach murowanych. W okresie gotyckim powstawały dwu-lub trzypiętrowe kamienice. W takich kamienicach na parterze zazwyczaj znajdowały się warsztaty rzemieślnicze oraz sklepiki. Na piętrze natomiast znajdowały się mieszkania, a na samym poddaszu znajdowały się magazyny. W epoce renesansu pojawiają się kamienice, które posiadały zdobione fasady oraz duże okna. Wewnątrz kamienicy znajdują się arkadowe dziedzińca, a i w całej kamienicy znajduje się więcej pomieszczeń. W renesansie pojawiają się także kamienice z podcieniami, jak również dachy z attykami. W epoce baroku właśnie te kamienice z podcieniami były zamieszkiwanie przede wszystkim przez najwyższe warstwy społeczne i zamieniały się w rezydencje. W ten sposób owe kamienice zaczęły przypominać miejskie pałace. Na terenach wiejskich natomiast dawna zabudowa warowna przemieniła się w pałace oraz dworki szlacheckie. W XVII wieku w Anglii powstało budownictwo jednorodzinne.